Contents
Waarom heet het boek Dagen van gras?
In het verhaal gebruiken Ben en Tom op een gegeven moment dagelijks wiet. Erg vaak roken ze allebei een jointje om zich beter te voelen. Het roken van wiet wordt ook wel het roken van gras genoemd. De titel ‘Dagen van gras’ slaat dus op het vele wiet roken waar Ben aan doet.
Welk niveau is Dagen van gras?
Opdracht niveau 1 | Leidmotief In Dagen van gras speelt muziek een belangrijke rol. Het is een leidmotief in de roman. (In bron 1 kun je meer vinden over leidmotieven.)
- A Kies twee van de vijf vragen hieronder en beantwoord die.
- Vraag 1
Van wat voor muziek houd jij het meest? Je kunt verschillende genres of soorten noemen. Vraag 2 Is jouw muzieksmaak heel anders dan die van je ouders, je grootouders? En stemt je smaak overeen met die van leeftijdgenoten?
- Vraag 3
- Vraag 4
- Vraag 5
Luister je wel eens naar popmuziek uit de jaren zestig en zeventig? Als je zelf een instrument bespeelt: welk instrument is dat en wat voor muziek maak je? Als je zelf GEEN instrument bespeelt: droom je er wel eens van dat je (heel goed) kunt spelen? En wat voor muziek zou je dan willen maken?
- B
- Vraag 1
- Vraag 2
- Vraag 3
- C
- Vraag 1
- Vraag 2
- Vraag 3
- Vraag 4
- Vraag 5
- Vraag 6
- D
- Vraag 1
Hoe komt de jonge Ben in aanraking met muziek? Denk vooral aan de personages in zijn omgeving die muziek maken of gemaakt hebben of die muziek laten horen. Muziek is een verbindende factor in verschillende relaties in de roman. Geef dat aan voor de volgende relaties tussen personages: – de grootvader en Ben – de moeder en de vader van Ben – Ben en zijn moeder – Ben en zijn vader Een van de vier relaties is niet goed.
Welke is dat? Hoe wordt die slechte relatie gesymboliseerd door het motief ‘muziek’? Ben en Tom zijn ook op een of andere manier verbonden in muziek. Wat is Bens lievelingsmuziek? Wat is er opvallend aan zijn smaak? Is de muziek waar Tom van houdt, ongeveer dezelfde of heeft hij een andere smaak? In welke opzicht ‘vinden’ Tom en Ben elkaar als het om muziek gaat? Sommige mensen luisteren naar muziek én tekst, anderen horen alleen de muziek en doen niets met de tekst.
Hoe is dat voor Ben? Als de band tussen Ben en Tom op noodlottige manier verbroken is, zou er – zo mag je verwachten – ook een soort verandering kunnen zijn in de muziekbeleving van Ben. Is dat ook zo? Leg uit. Hoe is de schrijver aan de titel van het boek gekomen? Vind je dit een goede titel? Lees bron 2 (het artikel is ook te lezen via Downloads ).
- Vraag 2
- Waarom heeft de schrijver ervoor gekozen om de jonge Ben zo’n bijzondere muzieksmaak mee te geven?
- Vraag 3
- Vraag 4
- Vraag 5
Uit welke woorden in het interview kun je afleiden dat muziek een leidmotief is in het verhaal? Welke waarde hecht Huff aan muziek in relatie tot zijn werk als schrijver? Ervaar jij dat ook zo? Vergelijk dit met wat je onder A hebt geantwoord. Is het antwoord hetzelfde? :
Wat is het thema van het boek Dagen van gras?
Thematiek – Psychische afwijking Psychische afwijking is het thema van dit verhaal. De hoofdpersoon van dit verhaal, Ben, begint op jonge leeftijd al vreemd gedrag te vertonen. Hij vertelt bijvoorbeeld aan zijn moeder dat hij van stemmen opdrachten krijgt die hij uit moet voeren.
De moeder van Ben begrijpt onmiddellijk dat er iets met Ben aan de hand is en stuurt hem naar een psycholoog en psychiater. Jaren later begint Ben steeds meer drugs te gebruiken. Door zijn drugsgebruik belandt hij in een psychose. Tijdens deze psychose beeldt hij een vriend, Tom, in. Samen met Tom heeft hij ontzettend veel lol.
Voor de lezer lijkt het alsof Tom echt bestaat. Pas achteraf, aan het einde van verhaal, wordt duidelijk dat Tom nooit echt bestaan heeft. Ben vraagt bijvoorbeeld aan iemand van het landgoed of ze Tom gezien hebben. Diegene vertelt hem dat hij nog nooit van een Tom gehoord heeft.
Is Dagen van gras een roman?
Introductie – Philip Huff (1984) schreef met Dagen van gras (2009) zijn debuutroman. Daarna volgden Niemand in de stad (2012; ook op deze site, op N3) en Boek van de doden (2014). Huff studeerde filosofie en geschiedenis in Amsterdam. Hij publiceerde naast de drie romans ook verhalen ( Goed om hier te zijn, 2013), en essays in verschillende Nederlandse en buitenlandse tijdschriften.
Is Dagen van gras verfilmd?
Dagen van Gras (2011) Regie: Tomas Kaan | 48 minuten | drama, korte film | Acteurs: Martijn Lakemeier, Niels Gomperts, Tamar van den Dop, Hugo Maerten, Guy Clemens, Marike van Weelden ‘Dagen van Gras’ is de verfilming van de ontroerende gelijknamige roman van Philip Huff uit 2009 en is vanwege het goede bronmateriaal, geweldige mensen voor en achter de camera en de sterke soundtrack een meeslepend en dromerig drama geworden dat ondanks de korte duur lang zal blijven hangen.
De eerste beelden van de film, waar de openingstitels overheen lopen, zijn meteen verrassend. De voorheen in zijn rollen toch tamelijk onschuldig overkomende Martijn Lakemeier (‘Oorlogswinter’, ‘Lover of Loser’) zien we hier rokend rondlopen in het bos, terwijl hij filosofische teksten prevelt in de voice-over.
Kleine jongens worden groot kennelijk. Maar het duurt even voordat Ben (Lakemeier), in het verhaal, op dit punt aanbelandt. In het begin van de film is hij namelijk nog een redelijk “onschuldige” en “onbedorven” ziel, een vaderloze jongeman die voor zijn verdoofde en bijna apathische moeder zorgt door eten te koken en haar thee op haar slaapkamer te brengen.
Hoe was ‘t op school?” vraagt ze als haar zoon binnenkomt. “Ik heb al bijna een week vakantie,” luidt het antwoord van de moedeloze – en praktisch moederloze – Ben. Hij moet het allemaal alleen doen. Ben snapt wel dat Eva uit Adam werd geschapen. Want “als je de dag en de nacht tegelijk bent, ben je alles.
Dus je bent ook helemaal niets,” zo stelt hij. Ben wil dan ook dolgraag iemand hebben waarmee hij zijn ervaringen kan delen en ervaring kan opdoen. Iemand die hem uitdaagt en aan wie hij zich kan spiegelen. Gelukkig ontmoet hij al snel zo iemand in de film.
- Wanneer Ben Tom ontmoet, krijgt zijn leven gelukkig wat kleur en pit.
- De jongen die hij in zijn boomhut aantreft is, net als hij, gek op muziek, en heeft ook de nodige ideeën over hoe goede muziek zou moeten klinken.
- Dus vormen ze samen een bandje wanneer Ben op een dag wat aan het improviseren is op zijn gitaar en later zelfs een heus drumstel koopt zodat ze samen kunnen jammen.
Onder het genot van een jointje en wat alcohol natuurlijk. Alleen de seks ontbreekt nog in dit plaatje. Regisseur Tomas Kaan weet de kijker in een magisch universum onder te dompelen, met een lekkere soundtrack waarbij je je in de jaren zestig en zeventig waant en samen met het dromerige, expressieve camerawerk en de natuurrijke omgevingen, krijgt de film een vrijzinnige, rebelse sfeer.
- Dagen van Gras’ doet af en toe denken aan de sfeer in iconische films als ‘Easy Rider’ en ‘Badlands’, waarin ook een “wij tegen de wereld”-mentaliteit heerste.
- Het personage Tom wordt niet erg uitgewerkt, maar dit hoeft ook niet.
- Hij moet iets vertegenwoordigen.
- Hij is vooral een archetype en een gedroomde “andere” voor Ben, die behoefte heeft aan dynamiek in zijn leven.
En aan mensen die hem bij de hand nemen en door het leven weten te leiden. Dat dit allemaal komt op het moment dat hij het nodig heeft, is geen probleem, want het is hem enorm gegund. Daarbij blijkt deze onbezonnen duik in het diepe niet helemaal zonder consequenties te zijn.
De film laat dit goed zien en houdt over het algemeen een goede balans tussen de magisch-realistisch momenten in de film en de realistische, ontnuchterende ervaringen die Ben aan het einde zal moeten ondergaan. De twist aan het einde van de film stoort niet, maar is eigenlijk onnodig. De boodschap van de film, en de behoeftes en problematiek van Ben zijn sowieso goed duidelijk.
Dit hoeft niet nog eens onderstreept te worden. Wellicht had Bens moeder juist iets meer vorm kunnen krijgen. Gespeeld door Tamar van den Dop, is ze een aandoenlijk personage – vooral de wijze waarop ze zich nog kan verliezen in haar pianospel intrigeert – maar haar apathische gedrag frustreert de kijker soms net zoveel als Ben.
- Je zou toch een krachtige reactie verwachten wanneer haar piano, die haar kennelijk zo lief is, vernield wordt.
- En zeker wanneer ze haar enige zoon langzaam maar zeker van het pad af ziet raken.
- Maar het doet haar allemaal weinig, hoewel wel degelijk verwarring en onmacht in haar blikken is te lezen.
- Het is eigenlijk vooral tragisch.
Wanneer Ben aan het einde van de film weer aan het opkrabbelen is, is zij nog net zo’n gesloten wrak als in het begin. Waar blijft haar coming-of-age-verhaal? Er is gewoonweg bar weinig aan ‘Dagen van Gras’ te ontdekken dat veel beter had gekund. De film duurt slechts een kleine 50 minuten maar in die korte tijd is Ben een personage geworden die lang in de herinnering van de kijker zal achterblijven.
Is Dagen van gras fictie?
Terugblikkend op zijn kinderjaren en zijn puberteit vertelt de 17-jarige Ben van Deventer hoe hij opgroeit op een landgoed in de buurt van Zwolle en hoe hij in een psychose terecht is gekomen. Belangrijke ontwikkelingen in zijn leven zijn de dood van zijn grootvader, het vertrek van zijn vader en zijn omgang met jeugdvriend Tom, met wie hij veel naar muziek luistert en drugs gebruikt.
- Ben komt in een psychiatrische inrichting terecht, krabbelt langzamerhand overeind en komt – zoals op de eerste bladzijde blijkt – in een ‘steunwoning voor adolescenten’ in Amsterdam terecht, van waaruit hij zijn leven weer op de rails moet krijgen.
- Het boek is gemakkelijk te lezen.
- Het is bovendien een dun boek.
Je zult merken dat Ben, die in het begin een jaar of negen is, jou als lezer soms direct aanspreekt in een taal die past bij zijn leeftijd. De zeven hoofdstukken zijn onderverdeeld in korte fragmenten, wat het lezen nog verder vergemakkelijkt. Misschien schrikken de bijzondere gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon je eerst af.
Het is goed als je je kunt inleven in deze jongen die steeds meer ‘gekke’ gedachten krijgt, stemmen hoort en erg ‘in zijn hoofd leeft’. Het boek is een aanrader als je geïnteresseerd bent in jonge mensen die het spoor bijster raken, en in de oorzaken van zo’n ontsporing. In hoeverre laat je jouw gedrag en je stemming bepalen door de omgang met vriend(inn)en die misschien wat verder zijn of meer dingen durven? Hoe belangrijk zijn ouders en grootouders in je leven? Kan iedereen ‘zomaar’ een psychose krijgen of is drugsgebruik vaak de oorzaak? Hoe vind je het om door een boek of film te worden geconfronteerd met ernstige psychische problemen? ‘De verhaallijn is interessant, en op zo’n manier verteld dat de spanning vast wordt gehouden.
Hierdoor blijf je als lezer lezen. Ik kon het boek dan ook nauwelijks wegleggen, en heb het in twee dagen uitgelezen. Ik vind dit boek van Philip Huff dus zeker een aanrader! Als je een niet al te ingewikkeld verhaal wil lezen, moet je zeker dit boek lezen.
- Daarnaast denk ik dat de verhaallijn iedereen zal trekken, waardoor het verhaal voor iedereen leuk is.’ Jessica, op: ‘Je merkt wel dat de algemene muziekkennis van Phillip Huff groot is.
- Soms worden er alleen band-namen genoemd, maar soms ook songtitels en zelfs delen van de songteksten.
- Het lijkt alsof hij veel research gedaan heeft, en ook veel moeite om zijn boek zo geloofwaardig mogelijk te maken.
Zo heeft hij ook voor Ben, het hoofdpersonage, een Facebookaccount, een Twitteraccount en een Myspace aangemaakt om het te doen lijken alsof Ben echt heeft bestaan.’
Anoniem, op: Marjo, op:
‘Wat de zoveelste autobiografische roman lijkt te zijn, wordt tenslotte een verrassend boek. Geen origineel, maar toch ook niet een dertien-in-een-dozijn-boek. Of het überhaupt autobiografisch is, vraag ik me af. Bepaalde elementen vast wel, maar voorin staat expliciet dat het boek fictie is.
Hoeveel bladzijden Dagen van gras?
Specificaties
| ISBN: | 9789023452850 |
|---|---|
| Prijs: | 6,99 |
| Aantal pagina’s: | 176 |
| Uitgever: | De Bezige Bij |
| Verschijningsdatum: | 20-01-2010 |
Wat je van bloed weet niveau?
Wat je van bloed weet
| Uitgeverij: | Uitgeverij Prometheus |
| Niveau : | |
| Thema’s | De adolescent |
| Eenzaamheid | |
| Kunst en Kunstenaar |
Wat is de vertelde tijd van Dagen van gras?
Dagen van gras – Philip Huff Samenvatting De achttienjarige Ben woont na zijn ontslag uit een psychiatrische kliniek sinds negen maanden in De Dwars, een steunwoning voor adolescenten. Hij blikt terug op zijn kindertijd en op hoe hij in De Dwars is beland. Ben groeit op, op het landgoed van zijn grootouders, Weldra: een reusachtig, natuurlijk grondgebied met veel speelruimte die tot de verbeelding spreekt.
Zijn tweelingbroer David overleed drie dagen na hun geboorte. Als enig kind is Ben vrij eenzaam. In de zomer dat hij negen wordt, komt er echter een jongen van ongeveer zijn leeftijd op het landgoed wonen: Tom Samson. Ze worden beste vrienden. Als Ben zo’n elf jaar oud is, belandt zijn moeder in een depressie.
Ze verdraagt geen enkel geluid en ligt altijd in bed. ‘Doordat ik binnen zo op mijn tenen moest lopen, vluchtte ik steeds vaker naar buiten, naar het huis van mijn grootouders, of naar de boomhut’ (p.42). Ook wanneer zijn ouders ruzie hebben, wat steeds vaker het geval is, is het huis van zijn grootouders een toevluchtsoord.
Bens grootvader overlijdt als Ben dertien is. Een halfjaar later vertrekt zijn vader naar Engeland. Ben voelt zich achtergelaten. Wonderbaarlijk snel na het vertrek van Bens vader knapt zijn moeder op. Ze krijgt een nieuwe vriend, Rob. Tussen Ben en Rob botert het niet. Zodra Bens grootmoeder naar een verzorgingstehuis moet, trekken Bens moeder en Rob in het oude huis van Bens grootouders, terwijl Ben in zijn ouderlijk huis mag blijven wonen.
Zo krijgt Ben alle vrijheid om ongecontroleerd te doen en laten wat hij wil. Hij begint, op aanraden van Tom, aan het einde van de tweede klas met blowen. Omdat hij in de derde klas twee keer blijft zitten, moet hij naar een andere school. Op zijn nieuwe school, waar hij instroomt op havo 4, vindt hij geen aansluiting bij leeftijdgenoten.
Hij vindt in muziek troost en in drugs mogelijkheden om de wereld mooier te maken. Tom laat hem kennismaken met paddo’s. Na een aantal goede trips belandt Ben in een slechte trip. Het gevoel dat daarmee gepaard gaat, kan hij niet meer van zich afzetten: hij slaapt slecht en ziet dingen die er niet zijn.
Om rustig te worden blowt Ben nog meer, en zo drijft hij steeds verder af van de werkelijkheid. Op een dag besluit Ben met een gasbrander de joints van hem en Tom aan te steken. Ben vergeet de gasbrander uit te zetten en valt in de boomhut in slaap. De hut vliegt in brand en Ben belandt in het ziekenhuis met een gebroken spaakbeen.
Na een dag mag hij naar huis. Daar ziet hij zijn grootvader: ‘Hé, kerel (). Ik hoorde dat je in het ziekenhuis had gelegen en ik dacht: eens even kijken wat er aan de hand is’ (p.118). Zijn grootvader vertelt Ben dat Tom huisarrest heeft. Als Bens moeder thuiskomt, probeert zij Ben uit te leggen dat zijn grootvader dood is en dat Ben hem niet gezien of gesproken kan hebben.
Ze laat Ben opnemen in een kliniek: de Thorbeckehof. Vijf dagen moet hij doorbrengen in de separeercel, waar hij doordraait. Geregeld krijgt hij een spuit om hem rustig te houden. Later komt hij op de gesloten afdeling terecht, in afwachting van het antwoord van de rechter op het verzoek tot hechtenis dat door Bens moeder is aangevraagd.
Dokter Freiman vertelt hem dat hij een psychose heeft. ‘Het betekende dat de regels die mijn leven normaal gesproken begrijpelijk maakten onder druk kwamen te staan: er kwam een ander soort denken voor in de plaats. En daardoor zou ik rare dingen kunnen gaan doen. Daarom was ik opgenomen: omdat ik een gevaar zou kunnen zijn voor mijzelf en voor mijn omgeving’ (p.126).
Ben bagatelliseert de situatie, zegt dat hij gewoon last heeft van een burn-out en dat hij geen hulp nodig heeft. Hij doet zelfs een halfslachtige vluchtpoging, maar loopt daarbij tegen een auto. De rechter oordeelt dat Ben voor een periode van maximaal zes maanden in de Thorbeckehof moet blijven.
Hij hoeft niet in te stemmen met een behandeling, maar die zal zijn herstel en vertrek wel bespoedigen. Na twee weken in de Thorbeckehof merkt Ben dat de medicatie hem rustiger maakt. Hij beseft dat hij nog niets van zijn vader en van Tom heeft gehoord en besluit hen een brief te schrijven. Zo’n twee maanden na zijn opname mag hij een weekend naar huis.
Hij ziet dan dat er in het huis van Tom niemand is. Ben vraagt aan Pieter, de tuinman: ‘Waar zijn die heen?’ Pieter antwoordt: ‘Met vakantie’ (p.136). Later droomt Ben dat Tom overleden is bij de brand in de boomhut. Hij vraagt aan zijn moeder: ‘Hij is dood, hè?’ Zijn moeder, die niet weet wie Ben met ‘hij’ bedoelt, zegt: ‘Ja () Het spijt me.
- Ik weet hoe belangrijk hij voor je was’ (p.137).
- Ben wordt overgeplaatst naar Den Dolder, een kliniek speciaal voor adolescenten.
- Daar leert hij de 22-jarige Anna kennen, die een positieve invloed op hem heeft.
- De brief die hij aan zijn vader stuurde, komt retour.
- Zijn vader blijkt te zijn overleden aan kanker.
Een begeleider zegt hem dat zij dachten dat Tom dat al wist: ‘Dat heeft je moeder ons in ieder geval gezegd’ (p.151) Ben veronderstelt dat zijn moeder hem verkeerd begrepen had toen hij vroeg naar het overlijden van Tom en besluit hem te bellen, maar krijgt geen gehoor.
| A. Algemene informatie | |
| Titelverklaring · Letterlijk · Figuurlijk | Dagen van gras is figuurlijk, omdat het niet letterlijk dagen van gras zijn, maar het heeft een andere betekenis |
| Motto | – |
table>
table>
- 2. Grootvader leert hun schaken
- 3. Grootvader overlijd en daar heeft Ben heel veel moeite mee
- 4. Vader vertrekt naar Engeland en komt nooit meer terug
- 5. Moeder krijgt een nieuwe vriend genaamd Rob
- 6. Ben begint op aanraden van Tom met blowen
- 7. Ben blijft zitten en moet naar een andere school
- 8. Ben gaat nog meer blowen en raakt hierdoor in de problemen
- 9. Boomhut vliegt in de fik door het aan laten staan van de gasbrander
- 10. Ben wordt opgenomen in kliniek Thorbeckehof
- 11. De diagnose psychose wordt gesteld bij Ben
12. Ben moet door uitspraak nog langer in kliniek Thorbeckehof blijven.
- 13. Ben wordt overgeplaatst naar Den Dolder
- 14. Hij leert in Den Dolder Anna kennen die een positieve invloed op hem heeft
- 15. Anna mag de kliniek verlaten
- 16. Doordat hij Anna mist ging hij hard werken om de kliniek te verlaten en dat is hem uiteindelijk gelukt
table>
Recensies 1 Wat hebben jonge debutanten toch met druggebruikers en personages met psychiatrische ziektebeelden? Hoe getormenteerder, hoe interessanter, zo lijkt het. Ik wil Philip Huff niet over één kam scheren met andere jonge schrijvers, maar ik kon toch niet vermijden te denken dat ik weeral hetzelfde kreeg voorgeschoteld.
De moeilijke gezinssituatie (gescheiden ouders), een ‘alternatieve’ vriend, een begrijpende leraar – allemaal cliché-elementen in het leven van een jongere. Uiteindelijk gaat het hoofdpersonage ten onder aan de ‘vele dagen van gras’ Het verloop van het verhaal is best voorspelbaar. Ik zou wel eens een Nederlandstalig debuut willen lezen zonder die ‘getormenteerdheid’.
Niettemin hou ik wel van de schrijfstijl van Huff. De korte zinnen en trefzekere taal zorgen ervoor dat dit boek fijn leest. Je wordt als lezer in de situatie getrokken en sommige personages komen dicht op je huid te zitten. Bij de beschrijving van de ‘opa’ lijkt het alsof je hem kent en bijna kan ruiken.
Andere personages blijven meer aan de oppervlakte, ook als ze heel belangrijk zijn voor de ik-figuur, zoals zijn vader. Jammer is dat Huff zoveel randinformatie geeft dat de belangrijkste relatie, die met zijn vriend Tom, moeilijk te doorgronden wordt. Hoewel Tom het belangrijkste personage is, heb ik er niet de vinger op kunnen leggen wie hij nu eigenlijk is en hoe zijn relatie met de andere personages eruit ziet.Kortom, een niet onaardig debuut, maar ik kijk uit naar een volgend boek met minder personages en een duidelijkere structuur.2 Te veel debuten, zodat een flink deel ervan onbesproken en dus onopgemerkt blijft.
Hetgeen een uitgever bij zijn toezending van een debutant de opmerkelijke smeekbede ontlokt: ‘Aangezien de boekhandelaren een steeds afwachtender houding aannemen jegens nieuwkomers hopen wijdat u het de nodige ruimte geeft zodat het tenminste een beetje opvalt.’ Mede daarom hieronder een korte selectie van recente debuten.
- Hij is pas 19 jaar, debutant Thomas Heerma van Voss.
- Inderdaad, zoon van de bekende oud-omroepbaas en van de sociologe en schrijfster Christien Brinkgreve wier boeken – is het toeval of niet – ook bij uitgeverij Augustus verschijnen.
- Ruiwagen, denk je dan al gauw.
- Maar die gedachte verdwijnt al snel bij het lezen van ‘De allestafel’.
Want zo jong als hij is, laat Heerma van Voss hiermee een geheel eigen en bijzonder verrassend geluid horen. Hoofdpersoon is Mark Oldings, een man met behoorlijk autistische trekjes, die zijn leven probeert te regelen door het bijhouden van lijstjes. Gaandeweg zinkt hij steeds verder weg in volslagen gekte.
Heerma van Voss weet het verhaal strak in de hand te houden en maakt het afglijden van Mark angstwekkend geloofwaardig. Een boek dat je na lezing onmiddellijk nog een keer wilt lezen. Een kruiwagen had ook Philip Huff (1984). In zijn studententijd verdiende hij wat bij door Martin Brill rond te rijden door het land.
Brill toonde zich bereid een goed woordje voor hem te doen bij zijn uitgever en het is waarschijnlijk grotendeels daaraan te danken dat dit boek er nu ligt. Want hoewel het verhaal dat Huff vertelt niet slecht is, mist het toch net dat bijzondere dat het verschil vormt tussen een ‘wel aardig’ boek en een ‘goed’ boek.
- Hoofdpersoon is de 18-jarige Ben van Deventer.
- Na een psychose is hij opgenomen in een kliniek en nu, dik een jaar later, schrijft hij het verhaal van zijn leven op.
- Huff vertelt het zonder omwegen, chronologisch en op een toon die hij waarschijnlijk als die van een 18-jarige beschouwt, met veel ‘maar goed’- tussenzinnetjes.
Zijn Ben is een liefhebber van de Beatles en hun muziek komt dan ook veelvuldig voorbij. Geen onaardig boek, maar nergens echt verrassend of aangrijpend. Al evenmin verrassend is ‘De trompetboom’ van Hannah van Munster (1960), beter bekend als beeldhouwster.
- Zij vertelt over de tienjarige Julius die op een dag door zijn moeder wordt achtergelaten bij zijn grootvader, diens tweede vrouw en hun achtjarige dochtertje Olivia.
- Het is een melancholiek verhaal, verteld door Julius zelf die deze zomer ontdekt wie zijn vader is.
- Van Munster schrijft een zorgvuldig, mooi Nederlands, maar het is bepaald niet de taal die een jongen van tien zou hanteren, net zo min als zijn observaties die van een jongetje zijn.
Julius komt mede daardoor niet tot leven, net zo min als de andere personages. Een boek dat prettig wegleest, maar dat je na lezing weer even snel vergeet. Eigen mening Persoonlijk vind ik dit boek echt een aanrader. Het verhaal gaat over 2 jongens van mijn leeftijd en ik vind het altijd wel interessant om te lezen hoe het leven op mij leeftijd ook anders kan gaan.
Waar gaat het boek kil over?
Kil 
Hoe ver ga jij voor iemand van wie je houdt? Lees Kil, de spannende jeugdthriller van Mel Wallis de Vries, meervoudig winnares van de Prijs van de Jonge Jury.Op een verlaten industrieterrein wordt het lichaam van een meisje gevonden. Het lijkt het werk van een wrede moordenaar.
Hoeveel bladzijden heeft dorst?
Dorst (2012). Fictie, 224 pagina’s.
Wat betekent een psychologische roman?
Subgenre van de roman waarin de nadruk ligt op de beschrijving van het innerlijk van de personages, hun gedachten, gevoelens en drijfveren, en de handelingen en conflicten die daaruit voortvloeien.
Hoe herken je een roman?
De beroemde roman Ulysses van James Joyce Een roman is een samenhangend prozaverhaal van boeklengte over de handelingen en persoonlijkheidsontwikkeling van een of meer personages, meestal in relatie met hun milieu. Romans zijn overwegend van fictionele aard en overtreffen in omvang het kort verhaal en de novelle, Het onderscheid tussen novelle en roman is niet altijd scherp aan te geven.
Welk perspectief is Dagen van gras?
Analyse van het boek – Het thema van Dagen van Gras is dat drugs je leven kunnen verpesten maar dat het hoe dan ook goedkomt. Het grootste deel van het boek is in ik-perspectief geschreven. Na de slechte paddo trip wordt er wel in jij-perspectief geschreven.
Dat het verhaal verteld wordt vanuit het ik-perspectief betekend dat het verhaal niet betrouwbaar is. Ben heeft veel problemen en ziet de dingen op een andere manier dan de mensen om hem heen doen. Ook gebruikt hij veel drugs. Ben is de hoofdpersoon in het boek. Door zijn ogen zie je alle gebeurtenissen.
Hij is de ik-persoon in het verhaal. Ben lijkt op een normale, stille jongen. Niet veel speciaals dus. Wel heeft hij een moeilijke jeugd gehad. Ben heeft maar één beste vriend, Tom. Met hem doet hij alles. Zij delen de passie voor muziek. Door Tom kwam Ben in aanraking met drugs.
- Tom is veel stoerder dan Ben.
- Tom heeft rood haar, waar vaak naar verwezen word.
- Anna is een meisje die Ben ontmoet in de kliniek.
- Ze krijgen een sterke band en Ben wordt verliefd op Anna.
- Als Anna de kliniek mag verlaten neemt ze geen afscheid van Ben en daar is hij kapot van.
- Maar de tijd daarna doet Ben het heel goed in de kliniek.
De manier waarop geschreven is is een makkelijke stijl om te lezen. Het is de manier waarop wij ook in het gewone leven communiceren. De taal die wij gebruiken en de soort woorden waar wij mee praten.
Wat betekent een psychologische roman?
Subgenre van de roman waarin de nadruk ligt op de beschrijving van het innerlijk van de personages, hun gedachten, gevoelens en drijfveren, en de handelingen en conflicten die daaruit voortvloeien.
Wat is de vertelde tijd van Dagen van gras?
Dagen van gras – Philip Huff Samenvatting De achttienjarige Ben woont na zijn ontslag uit een psychiatrische kliniek sinds negen maanden in De Dwars, een steunwoning voor adolescenten. Hij blikt terug op zijn kindertijd en op hoe hij in De Dwars is beland. Ben groeit op, op het landgoed van zijn grootouders, Weldra: een reusachtig, natuurlijk grondgebied met veel speelruimte die tot de verbeelding spreekt.
Zijn tweelingbroer David overleed drie dagen na hun geboorte. Als enig kind is Ben vrij eenzaam. In de zomer dat hij negen wordt, komt er echter een jongen van ongeveer zijn leeftijd op het landgoed wonen: Tom Samson. Ze worden beste vrienden. Als Ben zo’n elf jaar oud is, belandt zijn moeder in een depressie.
Ze verdraagt geen enkel geluid en ligt altijd in bed. ‘Doordat ik binnen zo op mijn tenen moest lopen, vluchtte ik steeds vaker naar buiten, naar het huis van mijn grootouders, of naar de boomhut’ (p.42). Ook wanneer zijn ouders ruzie hebben, wat steeds vaker het geval is, is het huis van zijn grootouders een toevluchtsoord.
Bens grootvader overlijdt als Ben dertien is. Een halfjaar later vertrekt zijn vader naar Engeland. Ben voelt zich achtergelaten. Wonderbaarlijk snel na het vertrek van Bens vader knapt zijn moeder op. Ze krijgt een nieuwe vriend, Rob. Tussen Ben en Rob botert het niet. Zodra Bens grootmoeder naar een verzorgingstehuis moet, trekken Bens moeder en Rob in het oude huis van Bens grootouders, terwijl Ben in zijn ouderlijk huis mag blijven wonen.
Zo krijgt Ben alle vrijheid om ongecontroleerd te doen en laten wat hij wil. Hij begint, op aanraden van Tom, aan het einde van de tweede klas met blowen. Omdat hij in de derde klas twee keer blijft zitten, moet hij naar een andere school. Op zijn nieuwe school, waar hij instroomt op havo 4, vindt hij geen aansluiting bij leeftijdgenoten.
- Hij vindt in muziek troost en in drugs mogelijkheden om de wereld mooier te maken.
- Tom laat hem kennismaken met paddo’s.
- Na een aantal goede trips belandt Ben in een slechte trip.
- Het gevoel dat daarmee gepaard gaat, kan hij niet meer van zich afzetten: hij slaapt slecht en ziet dingen die er niet zijn.
Om rustig te worden blowt Ben nog meer, en zo drijft hij steeds verder af van de werkelijkheid. Op een dag besluit Ben met een gasbrander de joints van hem en Tom aan te steken. Ben vergeet de gasbrander uit te zetten en valt in de boomhut in slaap. De hut vliegt in brand en Ben belandt in het ziekenhuis met een gebroken spaakbeen.
Na een dag mag hij naar huis. Daar ziet hij zijn grootvader: ‘Hé, kerel (). Ik hoorde dat je in het ziekenhuis had gelegen en ik dacht: eens even kijken wat er aan de hand is’ (p.118). Zijn grootvader vertelt Ben dat Tom huisarrest heeft. Als Bens moeder thuiskomt, probeert zij Ben uit te leggen dat zijn grootvader dood is en dat Ben hem niet gezien of gesproken kan hebben.
Ze laat Ben opnemen in een kliniek: de Thorbeckehof. Vijf dagen moet hij doorbrengen in de separeercel, waar hij doordraait. Geregeld krijgt hij een spuit om hem rustig te houden. Later komt hij op de gesloten afdeling terecht, in afwachting van het antwoord van de rechter op het verzoek tot hechtenis dat door Bens moeder is aangevraagd.
- Dokter Freiman vertelt hem dat hij een psychose heeft.
- Het betekende dat de regels die mijn leven normaal gesproken begrijpelijk maakten onder druk kwamen te staan: er kwam een ander soort denken voor in de plaats.
- En daardoor zou ik rare dingen kunnen gaan doen.
- Daarom was ik opgenomen: omdat ik een gevaar zou kunnen zijn voor mijzelf en voor mijn omgeving’ (p.126).
Ben bagatelliseert de situatie, zegt dat hij gewoon last heeft van een burn-out en dat hij geen hulp nodig heeft. Hij doet zelfs een halfslachtige vluchtpoging, maar loopt daarbij tegen een auto. De rechter oordeelt dat Ben voor een periode van maximaal zes maanden in de Thorbeckehof moet blijven.
Hij hoeft niet in te stemmen met een behandeling, maar die zal zijn herstel en vertrek wel bespoedigen. Na twee weken in de Thorbeckehof merkt Ben dat de medicatie hem rustiger maakt. Hij beseft dat hij nog niets van zijn vader en van Tom heeft gehoord en besluit hen een brief te schrijven. Zo’n twee maanden na zijn opname mag hij een weekend naar huis.
Hij ziet dan dat er in het huis van Tom niemand is. Ben vraagt aan Pieter, de tuinman: ‘Waar zijn die heen?’ Pieter antwoordt: ‘Met vakantie’ (p.136). Later droomt Ben dat Tom overleden is bij de brand in de boomhut. Hij vraagt aan zijn moeder: ‘Hij is dood, hè?’ Zijn moeder, die niet weet wie Ben met ‘hij’ bedoelt, zegt: ‘Ja () Het spijt me.
- Ik weet hoe belangrijk hij voor je was’ (p.137).
- Ben wordt overgeplaatst naar Den Dolder, een kliniek speciaal voor adolescenten.
- Daar leert hij de 22-jarige Anna kennen, die een positieve invloed op hem heeft.
- De brief die hij aan zijn vader stuurde, komt retour.
- Zijn vader blijkt te zijn overleden aan kanker.
Een begeleider zegt hem dat zij dachten dat Tom dat al wist: ‘Dat heeft je moeder ons in ieder geval gezegd’ (p.151) Ben veronderstelt dat zijn moeder hem verkeerd begrepen had toen hij vroeg naar het overlijden van Tom en besluit hem te bellen, maar krijgt geen gehoor.
| A. Algemene informatie | |
| Titelverklaring · Letterlijk · Figuurlijk | Dagen van gras is figuurlijk, omdat het niet letterlijk dagen van gras zijn, maar het heeft een andere betekenis |
| Motto | – |
table>
table>
- 2. Grootvader leert hun schaken
- 3. Grootvader overlijd en daar heeft Ben heel veel moeite mee
- 4. Vader vertrekt naar Engeland en komt nooit meer terug
- 5. Moeder krijgt een nieuwe vriend genaamd Rob
- 6. Ben begint op aanraden van Tom met blowen
- 7. Ben blijft zitten en moet naar een andere school
- 8. Ben gaat nog meer blowen en raakt hierdoor in de problemen
- 9. Boomhut vliegt in de fik door het aan laten staan van de gasbrander
- 10. Ben wordt opgenomen in kliniek Thorbeckehof
- 11. De diagnose psychose wordt gesteld bij Ben
12. Ben moet door uitspraak nog langer in kliniek Thorbeckehof blijven.
- 13. Ben wordt overgeplaatst naar Den Dolder
- 14. Hij leert in Den Dolder Anna kennen die een positieve invloed op hem heeft
- 15. Anna mag de kliniek verlaten
- 16. Doordat hij Anna mist ging hij hard werken om de kliniek te verlaten en dat is hem uiteindelijk gelukt
table>
Recensies 1 Wat hebben jonge debutanten toch met druggebruikers en personages met psychiatrische ziektebeelden? Hoe getormenteerder, hoe interessanter, zo lijkt het. Ik wil Philip Huff niet over één kam scheren met andere jonge schrijvers, maar ik kon toch niet vermijden te denken dat ik weeral hetzelfde kreeg voorgeschoteld.
- De moeilijke gezinssituatie (gescheiden ouders), een ‘alternatieve’ vriend, een begrijpende leraar – allemaal cliché-elementen in het leven van een jongere.
- Uiteindelijk gaat het hoofdpersonage ten onder aan de ‘vele dagen van gras’ Het verloop van het verhaal is best voorspelbaar.
- Ik zou wel eens een Nederlandstalig debuut willen lezen zonder die ‘getormenteerdheid’.
Niettemin hou ik wel van de schrijfstijl van Huff. De korte zinnen en trefzekere taal zorgen ervoor dat dit boek fijn leest. Je wordt als lezer in de situatie getrokken en sommige personages komen dicht op je huid te zitten. Bij de beschrijving van de ‘opa’ lijkt het alsof je hem kent en bijna kan ruiken.
Andere personages blijven meer aan de oppervlakte, ook als ze heel belangrijk zijn voor de ik-figuur, zoals zijn vader. Jammer is dat Huff zoveel randinformatie geeft dat de belangrijkste relatie, die met zijn vriend Tom, moeilijk te doorgronden wordt. Hoewel Tom het belangrijkste personage is, heb ik er niet de vinger op kunnen leggen wie hij nu eigenlijk is en hoe zijn relatie met de andere personages eruit ziet.Kortom, een niet onaardig debuut, maar ik kijk uit naar een volgend boek met minder personages en een duidelijkere structuur.2 Te veel debuten, zodat een flink deel ervan onbesproken en dus onopgemerkt blijft.
Hetgeen een uitgever bij zijn toezending van een debutant de opmerkelijke smeekbede ontlokt: ‘Aangezien de boekhandelaren een steeds afwachtender houding aannemen jegens nieuwkomers hopen wijdat u het de nodige ruimte geeft zodat het tenminste een beetje opvalt.’ Mede daarom hieronder een korte selectie van recente debuten.
Hij is pas 19 jaar, debutant Thomas Heerma van Voss. Inderdaad, zoon van de bekende oud-omroepbaas en van de sociologe en schrijfster Christien Brinkgreve wier boeken – is het toeval of niet – ook bij uitgeverij Augustus verschijnen. Kruiwagen, denk je dan al gauw. Maar die gedachte verdwijnt al snel bij het lezen van ‘De allestafel’.
Want zo jong als hij is, laat Heerma van Voss hiermee een geheel eigen en bijzonder verrassend geluid horen. Hoofdpersoon is Mark Oldings, een man met behoorlijk autistische trekjes, die zijn leven probeert te regelen door het bijhouden van lijstjes. Gaandeweg zinkt hij steeds verder weg in volslagen gekte.
- Heerma van Voss weet het verhaal strak in de hand te houden en maakt het afglijden van Mark angstwekkend geloofwaardig.
- Een boek dat je na lezing onmiddellijk nog een keer wilt lezen.
- Een kruiwagen had ook Philip Huff (1984).
- In zijn studententijd verdiende hij wat bij door Martin Brill rond te rijden door het land.
Brill toonde zich bereid een goed woordje voor hem te doen bij zijn uitgever en het is waarschijnlijk grotendeels daaraan te danken dat dit boek er nu ligt. Want hoewel het verhaal dat Huff vertelt niet slecht is, mist het toch net dat bijzondere dat het verschil vormt tussen een ‘wel aardig’ boek en een ‘goed’ boek.
Hoofdpersoon is de 18-jarige Ben van Deventer. Na een psychose is hij opgenomen in een kliniek en nu, dik een jaar later, schrijft hij het verhaal van zijn leven op. Huff vertelt het zonder omwegen, chronologisch en op een toon die hij waarschijnlijk als die van een 18-jarige beschouwt, met veel ‘maar goed’- tussenzinnetjes.
Zijn Ben is een liefhebber van de Beatles en hun muziek komt dan ook veelvuldig voorbij. Geen onaardig boek, maar nergens echt verrassend of aangrijpend. Al evenmin verrassend is ‘De trompetboom’ van Hannah van Munster (1960), beter bekend als beeldhouwster.
Zij vertelt over de tienjarige Julius die op een dag door zijn moeder wordt achtergelaten bij zijn grootvader, diens tweede vrouw en hun achtjarige dochtertje Olivia. Het is een melancholiek verhaal, verteld door Julius zelf die deze zomer ontdekt wie zijn vader is. Van Munster schrijft een zorgvuldig, mooi Nederlands, maar het is bepaald niet de taal die een jongen van tien zou hanteren, net zo min als zijn observaties die van een jongetje zijn.
Julius komt mede daardoor niet tot leven, net zo min als de andere personages. Een boek dat prettig wegleest, maar dat je na lezing weer even snel vergeet. Eigen mening Persoonlijk vind ik dit boek echt een aanrader. Het verhaal gaat over 2 jongens van mijn leeftijd en ik vind het altijd wel interessant om te lezen hoe het leven op mij leeftijd ook anders kan gaan.
Hoeveel blz heeft Dagen van gras?
Moeilijkheid – Dagen van grasis een gemakkelijk leesbaar boek en met 167 bladzijden ook voor trage of moeizame lezers van niveau 1 goed te doen. De woordkeus en de zinsbouw zijn duidelijk en eenvoudig, de indeling in korte fragmenten vergemakkelijkt het lezen.
 |