Hoeveel boeken In de Ban van de Ring?

In de ban van de ring
De Ene Ring op het opengeslagen boek
Oorspronkelijke titel	The Lord of the Rings
Auteur(s)	J.R.R. Tolkien
Vertaler	Max Schuchart
Taal	Engels (origineel) en o.m. Nederlands (vertaald)
Onderwerp	De strijd om De Ene Ring en de heerschappij over Midden-aarde
Genre	high fantasy
Uitgever	Uitgeverij Unieboek-Het Spectrum
Uitgegeven	1954-1955 (1956-1957 NL)
ISBN	9022536203
Verfilming	The Lord of the Rings (3 delen)
Voorloper	De Hobbit
Portaal Literatuur

/td>

In de ban van de ring, oorspronkelijke titel The Lord of the Rings, is een fantasy -werk geschreven door de taalkundige en universitair professor J.R.R. Tolkien, Het werd in fasen geschreven tussen 1937 en 1949, waarvan veel tijdens de Tweede Wereldoorlog,

1. Het werk werd uitgegeven in drie banden, getiteld The Fellowship of the Ring, The Two Towers en The Return of the King, vertaald als De reisgenoten, De twee torens en De terugkeer van de koning,
2. Structureel gezien bestaat het werk uit zes boeken, twee per band, samen met verschillende appendices en achtergrondinformatie die zijn opgenomen op het einde van het laatste deel.

De Engelstalige titel van het werk verwijst naar de belangrijkste antagonist in het verhaal: de Zwarte Heerser Sauron, die ooit de Ene Ring creëerde om op die manier de andere Ringen van Macht te regeren. The Lord of the Rings is sinds de jaren 50 verschillende keren herdrukt en vertaald in meerdere talen, zodat het al spoedig een van de meest populaire en invloedrijke werken van de 20ste eeuw werd wat betreft fantastische literatuur,

Waar gaat In de Ban van de Ring over?

Bart de Goeij Boekje, hoekje Over In de ban van de Ring, Parmentier. Jaargang 12 – DBNL Zoek alles Zoeken naar auteurs Zoeken naar titels Zoeken in teksten (2003) – –

Aan het eind van zijn Tolkien-biografie wijdt Michael White enkele pagina’s aan de commotie die in Engeland ontstond, toen uit een enquête bleek dat J.R.R. Tolkiens Lord of the Rings beschouwd werd als het beste boek van de twintigste eeuw. ‘Mijn God, is het echt waar?’ riep een critica van de Sunday Times uit. Andere polls werden uitgeschreven na geruchten dat er met de resultaten van het eerste lezersonderzoek gesjoemeld was. Deze leverden hetzelfde resultaat op: de lezers verkozen massaal Lord of the Rings boven boeken als Ulysses en 1984. Mij vermag dat overigens niet te verbazen. Tolkiens epos is waarschijnlijk het meest gelezen boek van de eeuw (ik herinner me althans enkele jaren geleden een melding van deze strekking te hebben gelezen op NOS teletekst) en maakt dus grote kans op vele stemmen. Hadden de verontwaardigde critici en schrijvers iets anders verwacht? Schijnbaar wel. White haalt een professor Tom Shippey aan, die de vinger legde op de cirkelredenering achter het gesputter van de lezende elite. Eigenlijk, zo vindt deze, is – bijvoorbeeld – Ulysses natuurlijk het beste boek van de eeuw. Waarom is dat zo? Omdat zijzelf dat vinden en zij de beste lezers zijn. En op grond waarvan wordt vastgesteld dat zij de beste lezers zijn? Op grond van het feit dat zij Ulysses en niet Lord of the Rings het beste boek vinden. Quod erat demonstrandum. Ik grinnik als White de literatuursnobs de volgende cijfers in het gezicht werpt: van Lord of the Rings en zijn ruim dertig vertalingen zijn in totaal honderd miljoen exemplaren verkocht; de Nederlandse première van het tweede deel van de verfilming van het boek was in vrijwel heel Nederland een week of zes van tevoren al uitverkocht; Google geeft momenteel ruim een half miljoen hits op de zoektermen ‘Tolkien’ en Lord of the Rings. Dat ik daar zo van geniet heeft er zonder twijfel mee te maken dat In de ban van de Ring zo ongeveer het eerste boek en zelfs gedurende een jaar of twee, drie het enige boek was dat ik las. Als ik het ‘s avonds om half acht uit had, ging ik van pagina veertienhonderzoveel terug naar pagina één en begon gewoon opnieuw. Ik merk dat ik nu, een jaar of twaalf na deze lichtelijk manische periode, nog steeds passages uit mijn hoofd kan opzeggen. Trouwens, de andere boeken van de Meester las ik natuurlijk ook: de Silmarillion, De Hobbit, De nagelaten vertellingen. Ik ben werkelijk een tijdlang een echte kenner
geweest van deze merkwaardige verbeeldingswereld, zodanig dat ik op school soms Latijnse etymologieën met Elfse verwarde. Ik ben de eerste om de belachelijkheid hiervan in te zien, maar wil toch vooral niet zo laf zijn om me een of andere ironische distantie aan te meten. Het oeuvre is me nog steeds dierbaar, maar er zijn vele veel betere oeuvres. In de ban van de Ring gaat niet mee in mijn koffer naar het bekende onbewoonde eiland.
Dat smijten met verkoop- en andere cijfers is tamelijk zinloos, al schijnt White te vinden van niet. Stoer schrijft hij dat Tolkiens boeken nooit ‘in de mode’ waren ‘binnen de literaire broederschap’ en dat schrijvers die dat wel waren ‘zogenaamd’ schreven over ‘diepgewortelde menselijke emoties’. Deze schrijvers zouden de bedoeling hebben hun lezers te helpen bij ‘het begrijpen van het leven’. Ik weet niet wat voor boeken White heeft gelezen naast die van Tolkien, maar naar Joyce klinkt dit niet. Ik vrees dat hij al te populistisch de waarheid in de aantallen denkt te vinden en datgene dat buiten het benul van de ‘gewone lezer’ gaat bij voorbaat als belachelijk, overdreven en vééls te moeilijk probeert te diskwalificeren. Tegenover de dictatuur van de beroepslezer stelt hij die van de gewone lezer. Ik beschouw mezelf nog steeds als liefhebber van het werk van Tolkien, maar huil niet van woede als White vaststelt dat Tolkien in The Oxford Companion to English Literature twaalf regels krijgt toebedeeld en Joyce zesenzeventig. En al helemaal niet ga ik met White op hoge toon beweren dat Tolkien echt ook wel diepgewortelde emoties, morele waarden en religieuze kwesties heeft behandeld, alleen dan ‘niet op een manier die de critici welgevallig was’. Laten we niet lullig doen. De beroepslezers, die White omschrijft als ‘mensen die zichzelf beschouwen als deskundigen op het gebied van de literatuur’, zijn deskundig. Iedereen is vrij zijn eigen mening te vormen met betrekking tot het beste boek van de twintigste eeuw, vanzelfsprekend, maar, om J.J. Oversteegen te citeren: ‘Vestdijk is evident een betere romancier dan, enfin geen namen noemen maar, – en dat moet toch wel aan te tonen zijn.’ Dat is geen populaire zienswijze ‘in een tijd die van relativisme aan elkaar hangt’, zoals Arjan Peters zegt, in een tijd ook – zo voeg ik toe – waarin men nieuwbakken Kamerleden hoofdzakelijk meningen hoort verkondigen zonder ooit aan argumenten toe te komen (‘Ja maar, als ik dat nou vin.’). Maar laat ik mijn betoog niet te galmend maken.
Tolkien heeft de fantasy niet uitgevonden, maar wel heeft hij vermoedelijk het volmaaktste specimen van dit genre geschreven. ‘Fantasy’ staat niet in Van Gorps Lexicon van literaire termen (althans, niet in mijn vierde druk). Het dichtst in de buurt komt ‘Fantastische literatuur’. Van Gorp noemt als representatieve schrijvers onder meer Hoffmann, Poe, Maupassant, Borges en Belcampo. Bij deze namen denk ik aan surrealisme of symbolisme en daar valt het werk van Tolkien niet onder. Toch bekijk ik dit lemma eens nader. In de fantastische literatuur treffen we vaak een realistische verhaalwereld aan, waarbinnen een aantal vreemde gebeurtenissen plaatsvinden, waarvoor verteller en lezer geen afdoende verklaring vinden: zij aarzelen tussen een realistische dan wel een bovennatuurlijke interpretatie van die feiten, – aldus Van Gorp. Ik houd van het fantastische, in literatuur, in schilderkunst, in film, maar de fantastische kunst-
vormen hebben wel een hardnekkige neiging tot kitscherigheid. Vooral in de schilderkunst is dat duidelijk. Neem het surrealisme, waarin de bekendste naam natuurlijk Salvador Dalí is. Dalí, maker van in alle opzichten fantastisch werk, waarvan een zeer groot gedeelte echter uiterst gelikt is. Of neem Willink, waar het fantastische weer magisch realisme heet: prachtig, maar op de grens van de pulp. Beider oeuvre is dan ook zeer poster-fähig. Ook in de fantastische literatuur is de tendens naar de kitsch waarneembaar. Zie de werken van Hubert Lampo, die magisch realisme schreef, en die door vrijwel niemand serieus werd genomen. Bij Lampo kan ik aanwijzen waar hem het probleem zit. Ik heb zijn drie Antwerpen-romans gelezen en in het verschil tussen de eerste twee kun je prachtig de ontwikkeling van zijn magisch realisme volgen. Terugkeer naar Atlantis voldoet prefect aan Van Gorps omschrijving van een realistische verhaalwereld, waarin onverklaarbare gebeurtenissen plaatsvinden. De vader van de hoofdpersoon, een eenvoudige man met een passie voor het mythische Atlantis, is op een avond onverklaarbaar verdwenen. Dit Atlantis was voor hem niet ‘een of ander verzonken werelddeel’, maar veeleer ‘iets als de hemel, niet boven of niet onder of niet op de aarde, maar elders nog, zonder dat het rechtstreeks iets met de dood te maken heeft’. De hoofdpersoon heeft wel eens de gedachte, dat hij ‘aan deze kant van de muur’ staat, waarachter hij een andere wereld vermoedt, – een typisch symbolistisch beeld. Lampo blijft als verteller echter aan deze kant van dezelfde muur, zonder pretentie daarachter te kunnen kijken. Het boek is hier en daar wat al te schwärmerisch-melancholiek, maar afgezien daarvan lezenswaard. De komst van Joachim Stiller van een paar jaar later is nog steeds uiterst onderhoudend, maar zonder twijfel kitsch. De hoofdpersoon is ook de verteller van het verhaal: hij stelt zijn ervaringen met Joachim Stiller op schrift en het is volkomen ongeloofwaardig dat hij in het eerste hoofdstuk beweert nog steeds geen raad te weten met de ervaringen die hij beschrijft. Zijn relaas is vol van al te conventionele symbolen en verwijzingen. Zo spreekt hij in datzelfde eerste hoofdstuk over zijn ‘innerlijke apocalyptische ruiters’, vindt er een zonsverduistering plaats waarbij een sekte van ingewijden het einde van de wereld voorspelt, is er een engel des doods et cetera. Joachim Stiller komt, sterft en de derde dag na zijn sterven verdwijnt zijn stoffelijk overschot spoorloos. De apocalyps is intussen toch maar niet doorgegaan, de wereld is gered. Onderwijl wordt er volop gespeculeerd, wordt Jung erbij gehaald, Ouspensky en het beeld van de muur uit Terugkeer naar Atlantis. Kortom, achter de nietbegrijpende hoofdpersoon staat Lampo zelve naar ons te knipogen en zo blijft er geen enkel raadsel over. De gebakken betekenissen vliegen ons eigener beweging in de mond; de roman implodeert en vervluchtigt: weg is hij. Lampo, die wel degelijk een vakman is, een meeslepende verteller, verdenk ik ervan dat hij met zijn boeken iets wil aantonen: het bestaan van de wereld achter de muur om precies te zijn. Zijn derde Antwerpen-roman, Een geur van sandelhout, is niet meer dan een smoezelige demonstratie van een theorie (zoals andere schrijvers romans timmeren om hun filosofische opvattingen te demonstreren). Dit hangt samen met Van Gorps opmerking dat de fantastische literatuur beoogt mechanistische wereldbeelden te doorbreken. Lampo probeert in feite een ander wereldbeeld in te voeren en het is dus stichtelijke literatuur die hij schrijft. Zijn boeken duiden zichzelf. Wie ze bestudeert komt alleen tot oordelen die geen kennis aan de oppervlakkige lezing toevoegen (‘Kijk, er staat wat er staat!’), dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de
boeken van Kafka. Ik ben ervan op de hoogte dat Kafka zijn eigen boeken freudiaans heeft geduid, maar gelukkig was dat geen onderdeel van die boeken zelf, zodat we die duidingen kunnen negeren om zelf te interpreteren. De kracht van Kafka’s werk zit hem in zijn meerduidigheid en niet in een opgelegde, al dan niet freudiaanse betekenis.
Het verschil tussen de fantasy die Tolkien schreef en de fantastische literatuur van iemand als Lampo is dat bij Tolkien het realisme helemaal is losgelaten. De muur van Lampo is bij Tolkien een dun soort vitrage geworden. Er lopen in Midden-aarde, zoals Tolkiens wereld heet, gewone mensen rond, maar dezen weten van het bestaan van bijvoorbeeld Dwergen, Elfen en duistere demonen. In de loop van het verhaal van In de ban van de Ring maken deze gewone mensen ook kennis met Hobbits, Enten, en de erfgenaam van een uitgestorven gewaand koningshuis. Dat verbaast ze weer in hoge mate. ‘Dromen en legenden springen levend uit het gras op,’ zegt een, Éomer geheten, personage. Het wonderlijke, bovennatuurlijke en legendarische, dat zich in de fantastische literatuur achter de realistische façade bevindt en er soms doorheen schijnt of breekt, is een integraal onderdeel van de werkelijkheid in Tolkiens werken. De lezer is daarvan op de hoogte, en stemt hij met die voorwaarde niet in, dan kan hij slechts het boek dichtslaan en kijken of hij het nog mag ruilen. De lezer weet meer dan Éomer en zijnsgelijken. Immers, wie een boek leest dat begint met de woorden ‘Dit boek gaat voornamelijk over Hobbits.’ en dan gaat mekkeren dat er – bijvoorbeeld – helemaal geen boomherders ofwel Enten bestaan, aan diens verstand mag ernstig getwijfeld worden. Wie die eerste woorden leest, belooft de schrijver dat hij de grenzen van de geloofwaardigheid stukken ruimer trekt dan in het geval van een boek met de beginwoorden: ‘Het was nog donker, toen in de vroegste morgen van de tweeëntwintigste december 1946 in onze stad,,’ In de ban van de Ring is fictie in de hoogste graad. Nog fictievere fictie zou onleesbaar of belachelijk worden.
White meldt over de Gouw, waar de Hobbits wonen, dat deze landstreek lijkt op het ongerepte Engelse platteland waar Tolkien de gelukkige jaren van zijn jeugd heeft doorgebracht. Nou ja, voor dit soort informatie hoeven we geen biografie te lezen. Stem de tv af op de BBC (bijvoorbeeld gedurende het blokje regionale nieuws in Breakfast Television ), filter auto’s, reclameborden en andere moderniteiten weg en verdraaid: de Gouw. Dat Tolkien het verre Harad voor zichzelf in Afrika lokaliseerde vermag ook niet te verbazen als we lezen dat de Haradrim negers zijn. Uiteraard zijn in iedere fictieve wereld resten te vinden van onze gemeenschappelijke werkelijkheid. Interessanter is de mededeling, dat Tolkien in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog (hij vocht aan de Somme) besefte dat Engeland, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Scandinavische landen, nooit een eigen mythologie heeft gehad. Daarop besloot hij die zelf maar te schrijven. Het is deze gedachte (en niet het feit dat de jonge Tolkien met zijn broertje spannende avonturen beleefde in een nabijgelegen bos) die de kiem is van In de ban van de Ring. Een merkwaardige gedachte op een veelbetekenend moment. Aan de Somme werd de Europese volken de keerzijde van de moderniteit ingepeperd. In de mythische wereld van Midden-aarde had Tolkien de technologie met gerust hart kunnen negeren. Dat heeft hij echter uitdrukkelijk niet gedaan: de vijand Sauron en de verrader Saruman
bezitten fabrieken vol machines en slaven. Ze laten wouden kappen om de machines aan te drijven en vervuilen hun landen. Niet voor niets is Tolkien beschouwd als ecologist avant la lettre, zij het apolitiek. In zijn beschrijving van de idyllische Gouw (Proloog), contrasterend met de moderne puinhoop die Saruman aan het eind van het boek van het Hobbit-land maakt (zie het hoofdstuk ‘De zuivering van de Gouw’), klinken zelfs enkele marxistische tonen door. In de oorspronkelijke Gouw werkten eerlijke handwerklieden in hun smidsen, waren er boertjes met hun eigen akkertjes; na de tussenkomst van Saruman zijn grote bedrijven ontstaan en is de werkman in dienst getreden en is het product dat hij maakt niet meer van hem, maar staat het tegenover hem. Het is natuurlijk wel veelzeggend dat het werk van de Hobbits er na de verdrijving van Saruman uit bestaat, diens sporen uit te wissen en alles terug te brengen in zijn oorspronkelijke staat. Van een positieve historische ontwikkeling is geen sprake. Het is een wezenlijk kenmerk van Tolkiens werk, dat alles altijd beter was dan dat het is. In de ban van de Ring is doordesemd van heimwee naar een verleden. De geschiedenis van Midden-aarde die aan de oorlog om de Ring vooraf ging is er een van voortdurend verval. De Elfen verlaten Midden-aarde en de ‘hoge’ geslachten van Mensen geraken in verval of ‘vermengen’ zich met de ‘mindere’ Mensen. Machten zijn steeds aan neergang onderhevig. Kennis is verloren gegaan of misschien alleen nog te vinden in oude archieven. De woorden van de Dwerg Gimli over het metselwerk in Minas Tirith zijn veelzeggend: ‘En ongetwijfeld is het goede metselwerk het oudste, en is het bij de eerste bouwwerken vervaardigd, Het is altijd zo met de dingen die Mensen beginnen; er is vorst in het voorjaar of meeldauw in de zomer en zij doen hun belofte niet gestand.’ Nee, een zeer ‘progressief’ wereldbeeld is uit deze boeken niet te destilleren. Er zijn zoals aangeduid hogere en lagere Mensenrassen, en genoemde negers uit Harad zijn ‘zwarte mannen als half-trollen met witte ogen en rode tongen’ en schreeuwen ‘met rauwe stemmen als beesten of roofvogels’. Ook vrouwen komen er bekaaid van af: op een enkeling na zijn ze niet meer dan mooi en zwijgzaam ofwel volks en al te spraakzaam. Het is dus weinig verbazingwekkend dat er vele critici en essayisten hebben gewezen op het racistische, seksistische, fascistische enzovoort karakter van Tolkiens werk. Dom blijven karakteriseringen van dit soort natuurlijk wel. ‘Op die manier zullen we Céline werkelijk moeten gaan verbieden, is Gogol een hopeloze antisemiet, Tolstoi een paternalistische anti-feminist en een hele baaierd aan schrijvers racist, reactionair of anderszins niet van deze tijd,’ om Marcel Möring maar aan te halen. Nog afgezien van Mörings terechte kritiek op het beschouwen van boeken aan de hand van vigerende maatschappelijke denkbeelden vind ik het te zot voor woorden dat enige volwassen lezer een wereldbeeldanalyse loslaat op een boek als In de ban van de Ring. Het is toch duidelijk, dat men dan een mythisch wereldbeeld vindt? In de Griekse mythologie is er toch ook sprake van een geleidelijke neergang? Ik herinner aan de indeling in tijdperken met de naam van metalen: het gouden, zilveren enzovoort tijdperk. Wil men toch het wereldbeeld terugvoeren op de auteur, dan kan men het houden bij de angst van de Somme-veteraan voor de te snel veranderende moderne wereld. Dat is misschien het punt waar biografie en verbeelding elkaar raken. Wie vervolgens besluit dat de auteur dus een reactionair was die zijn racistische, seksistische wereldbeeld uitdraagt in een om die reden verwerpelijk boek, – met die is geen zinnig gesprek te voeren, omdat
ook dit weer een cirkelredenering is. Beter is het, het reactionaire wereldbeeld in zijn functie in het boek te zien. Tenzij men in het Reisgenootschap van de Ring graag een excuusneger en – truus zou zien en een parlementaire democratie aan het bewind in Gondor, een bespottelijk denkbeeld.
Kort en goed is In de ban van de Ring op geen enkele wijze nuttig voor het leven. Wie het uit heeft kijkt niet op een andere manier naar de werkelijkheid, weet niets méér van enig tijdperk of enig sociaal milieu, – heeft met andere woorden helemaal niets opgestoken. Terecht heeft Tolkien zich verzet tegen een allegorische duiding. Natuurlijk kunnen we in Sauron Hitler zien. Ook het bewind van Saruman in de Gouw komt ons Nederlanders enigszins bekend voor, gezien de tewerkstellingen, de inbeslagname van voedsel, de gaarkeukens. En ja, de tragiek van de gevallenen kan gelezen worden als een statement tegen oorlog, – al staan daar de heroïek van de gewonnen veldslagen en het hoogromantische doodsverlangen van enkele personages tegenover. Maar daar spreekt al de lezer. Diezelfde lezer behoort in te stemmen met Tolkien als hij schrijft: ‘Wat een innerlijke betekenis of “boodschap” betreft, volgens de bedoeling van de auteur heeft het boek er geen.’ De kracht van een mythe zit hem niet in een intrinsieke boodschap, maar in haar toepasbaarheid. De mythe die In de ban van de Ring wil zijn appelleert wellicht aan zoiets als archetypische gegevenheden, zonder die (allegorisch) toe te spitsen op actuele of historische situaties en ook zonder te trachten het reële karakter van diezelfde gegevenheden aan te tonen (Lampo). Tolkien slaagt erin vele lezers te boeien (inderdaad: boekje, hoekje) op een manier die blijkbaar een heterogeen publiek bevalt. Ik ken nogal wat mensen die nooit boeken lezen, maar die nu wel met die pil van 1400 pagina’s bezig zijn. Het feit dat ze eraan begonnen zijn is nog toe te schrijven aan de hype, het feit dat ze ermee doorgaan niet. Zonder meer toegankelijk is In de ban van de Ring trouwens ook niet. Daarvoor is er te weinig actie, zijn er teveel natuurbeschrijvingen en zijn de dialogen echt iets te gezwollen van taal. En ook vóór de verfilming was het boek al de allerbestseller.
Ondanks dit alles behoort In de ban van de Ring niet tot de grote literatuur. Daarvoor is het boek te eenduidig, te schematisch en intellectueel te onbevredigend. White mag ontkennen dat het boek zwart-wit is in de tegenstelling van goed en kwaad, maar zijn weerlegging is niet sterk. Hij wijst op de verrader Saruman, die eerst goed was en toen kwaad werd, maar in In de ban van de Ring is hij al overgelopen eer we van zijn bestaan weten. Als hij overwonnen wordt en een laatste kans krijgt om zich weer bij de goede krachten aan te sluiten, weigert hij dit en gaat kwaad in het klein verrichten door het vervuilen en verwoesten van de Gouw. En de Mens Boromir, het andere tegenvoorbeeld van White, valt voor de aantrekkingskracht van de Ring, maar beseft dat net op tijd en doet boete door te sterven bij de verdediging van twee van de Hobbits tegen een leger Orks. Hoe komt het echter dat hij tijdelijk ‘valt’? Door de verslavende Macht van de Ring, die een maaksel van Sauron is en alles en iedereen op zeker moment corrumpeert. Wat men Boromir kan verwijten is dat hij zwak is en snel ten onder gaat aan de verlokking van de Ring. Het kwade is hier een soort entiteit die sterker is dan wat dan ook, en de lezer wordt van begin af aan van op de hoogte gebracht. Er zit geen keuze achter Boromirs tijdelijke bekering tot het kwaad, welk gegeven het schematische goed-kwaad alleen maar ondersteunt. Verder hebben de goede personages hun menings-
verschillen, maar ze naderen nooit het punt waar ze overstag gaan. Sterker: van ieder personage, mens of ander creatuur, blijkt in de alinea waarin hij de lezer wordt voorgesteld of hij goed is of kwaad. Is hij sympathiek en op enigerlei wijze mooi om te zien, dan is hij goed. Is hij onsympathiek en lelijk, dan is hij slecht. De lezer heeft wat dat betreft geen moment om te twijfelen. Het lezen van In de ban van de Ring is in wezen een nogal passieve bezigheid. We hoeven ons geen beeld te vormen van de eigenaardige landschappen en streken waar de reisgenoten doorheen trekken: tot in de details wordt alles voor ons geschilderd. We hoeven ons niet in te leven in de personages, we worden erin ingeleefd. En nee, er is nooit een moment van onduidelijkheid omtrent de beweegredenen en bedoelingen van welk karakter ook: ieder mogelijk vraagteken wordt bij voorbaat uit de weg geruimd. Al met al is dat natuurlijk een prestatie van formaat. Zeker als we bedenken dat Christopher Tolkien inmiddels alle nagelaten aantekeningen van zijn vader heeft uitgegeven, waarin de hele geschiedenis van Midden-aarde, van het scheppen van de wereld tot en met de dood van koning Elessar (die aan het eind van boek 3 op de troon komt) uit de doeken gedaan wordt. Vanaf de slag aan de Somme tot aan zijn dood in 1973 heeft Tolkien verder gewerkt aan zijn mythische wereld, talen en schriften bedenkend, aantekeningen en kronieken schrijvend, met één doel: een samenhangende, consistente wereld te doen ontstaan. Het is niet nodig zelf nog ‘Leerstellen’, onbepaaldheden in de tekst, in te vullen, behalve door exegese van de krabbels van de Meester. Het is verbijsterend: alle mogelijke vragen zijn bij voorbaat beantwoord in decennialange, monsterlijke arbeid.
Het is een manier van lezen die mij in het geheel niet aanstaat. De andere fantasy -boeken die ik heb gelezen zijn mij trouwens ook zeer slecht bevallen. De fantasy is waarschijnlijk helemaal een genre van een literair gezien dubieus niveau. Maar het oeuvre van Tolkien is het beste fantasy -oeuvre dat er is en als zodanig, via een achterdeur dus, toch weer verheven boven de kitsch. En dus, ik herhaal het, kan ik alleen maar vrolijk zijn om de film, de hype, en de nieuwe massa lezers die het oeuvre ontdekt hebben.

Wat is de hoofdpersoon In de Ban van de Ring?

‘ In de ban van de ring is hét boek van de twintigste eeuw.’ de Volkskrant In een rustig dorpje in de Gouw krijgt de jonge hobbit Frodo een immense taak. Hij moet een gevaarlijke reis door Midden-aarde ondernemen naar de Doemberg om daar de Ene Ring te vernietigen.

1. Alleen op die manier kan hij voorkomen dat Sauron de Zwarte met zijn heerschappij de hele wereld zal overnemen.
2. Maar dat kan hij niet alleen In de pers ‘Tolkiens boeken zijn ware klassiekers die tot op de dag van vandaag worden gelezen.’ Trouw ‘Tolkien is de vader van de fantasy.’ Het Parool ‘Wijzere mannen dan ik hebben wel eens opgemerkt dat wie voor zijn twintigste Tolkien heeft gelezen daar zijn leven lang niet meer vanaf komt.

Zo is het bij mij ook.’ Dagblad van het Noorden

Wat is het verhaal van Lord of the Rings?

Het verhaal van The Lord of the Rings The Lord of the Rings is 100% pure fantasy. Het gaat over de magische wereld Middle-earth, waar mensen, elfen, dwergen en halflingen wonen. Die laatste zijn kleine harige mensen met grote voeten en ze noemen zichzelf hobbits. Een van hen, Frodo, erft een magische ring van zijn oom.

Wie is Boombaard uit In de Ban van de Ring?

Boombaard
Geslacht	Man
Ras	Ent
Andere namen	Fangorn
Bondgenoten	Vlugstraal, Fladrif, Gandalf, Saruman (later niet meer), Merijn en Pepijn
Wapens	Armen, stenen
Trouw aan	Gandalf, Fangorn
Acteur	(stem) John Rhys-Davies

Boombaard (Engels: Treebeard ) was de belangrijkste Ent en erg oud, Een van de oudste wezens van Midden-aarde. Hij was leider van de Entmoet, Hij leidde de Laatste mars van de Enten,

Waar is In de Ban van de Ring opgenomen?

Waar is The Shire? – Het ontstaan van The Shire, Nieuw Zeeland – De thuisbasis van Frodo, Sam, Merry en Pippin ligt in Nieuw Zeeland en heet The Shire, De stilte en rust, groene heuvels, kleurrijke huizen en natuurlijk, de grote Party Tree zijn de redenen dat de Hobbits zo verknocht zijn aan The Shire.

• Je kunt The Shire vinden in Middle-Earth, de fictieve wereld die wordt beschreven in de boeken van Tolkien.
• Maar gelukkig is er voor de mensen die het niet zo zien zitten om af te reizen naar een wereld vol met Orks nog een andere manier om The Shire te bezoeken.
• Tijdens de verfilming van Lord of the Rings is de Hobbiton namelijk helemaal nagebouwd naar de beschrijvingen uit het boek.

Dit is alleen wel in Nieuw Zeeland, waar de volledige trilogie is opgenomen. Nog steeds niet naast de deur dus, maar zeker het bezoeken waard mocht je er ooit zijn.

Waarom moet Frodo weg op de boot?

Samenvatting van Frodo’s avonturen – In 3018 keert Gandalf terug naar de Gouw en onthult Frodo de waarheid omtrent zijn toverring. Deze ‘Ene Ring’ is de door en door kwaadaardige Meester-Ring, die de duistere heer in een ver verleden heeft gesmeed, en die vervolgens verloren is gegaan.

De Ring heeft zoveel macht dat vrijwel iedereen die ermee in aanraking komt ervan in de ban raakt en tot het kwade verleid wordt. Hobbits, hoe klein en onopvallend ook, blijken echter meer dan andere wezens bestand tegen deze verlokkingen en daarmee is Frodo de aangewezen persoon om Midden-aarde voor de algehele machtsovername door de herrezen Sauron te behoeden.

Hij neemt de queeste op zich om de Ene Ring in de in Saurons rijk te gaan gooien; de enige manier om hem te vernietigen. Hoewel Frodo vrijwel direct weet dat hij de Gouw moet verlaten, plant hij zijn vertrek uit de Gouw zorgvuldig, en trekt er enkele maanden voor uit; enerzijds omdat het beter is om de Gouw ongemerkt te verlaten, en anderzijds omdat hij geniet van de rust en eenvoud van de Gouw, en moeite heeft om zijn geboortegrond te verlaten.

Hij vertrekt (hoewel hij verontrust is over de afwezigheid van Gandalf) met zijn vrienden, en tuinjongen (die door Gandalf is ‘uitgekozen’ als zijn metgezel op zijn reis) naar in Bokland, waar Frodo een huisje heeft gekocht. Al in de Gouw wordt hij geconfronteerd met de afgezanten van Mordor (de mysterieuze ), waardoor hij besluit om direct vanuit Krikhol via verder te reizen naar Rivendel.

Sam, Merijn en Pepijn gaan met hem mee. Behalve de steun van zijn Hobbitvrienden krijgt Frodo gedurende zijn queeste hulp en vriendschap van vele uiteenlopende wezens; van ‘Meester’ tot, erfgenaam van de oude Koningen. Frodo vindt al snel de moed om zich te verweren tegen de levensgevaarlijke Nazgûl; zowel op de als tijdens de vlucht naar de Voorde van zijn zijn daden bijzonder dapper.

De prijs die hij hiervoor betaalt is echter een vrijwel dodelijke verwonding door het Morgulzwaard van de Nazgûl, die hij de rest van zijn leven met zich mee zal dragen. In Rivendel neemt hij de taak om de Ene Ring te vernietigen definitief op zich. Daar wordt een samengesteld om hem te begeleiden, bestaande uit leden van alle vrije volkeren van,

In Rivendel krijgt Frodo van Bilbo het kleine elfenzwaard (Sting) en een van dat zijn leven redt in de Dwergenmijnen van, In ontvangt hij een Elfenmantel van de Elfenvrouwe en een klein flesje met het licht van, om zijn pad te verlichten op donkere plaatsen wanneer alle andere lichten uitdoven.

Het Reisgenootschap valt echter uiteen door vele gevaren. Gandalf wordt door de demonische de afgrond in getrokken en, de zoon van de stadhouder van, wil de Ene Ring gebruiken als een wapen voor Gondor en komt om terwijl hij een aantal reisgenoten verdedigt tegen, In de heuvels van schenkt Frodo zijn vertrouwen aan, het kleine Hobbitachtige wezen dat ooit de Ring heeft gedragen.

Deze leidt hem en Sam naar Mordor. Frodo voelt zich verwant met Gollem, omdat deze de fatale macht van de Ring begrijpt. Toch verraadt Gollem hem uiteindelijk en leidt hem de tunnels van de oeroude spin binnen, waar hij in een spinnenweb belandt. Dankzij Sam overleeft Frodo dit, waarna deze hem verder leidt naar de Doemberg.

1. Frodo’s krachten zijn inmiddels uitgeput door de duistere invloed van de Ring en de barre omstandigheden van de reis.
2. Op de Doemberg kan Frodo de macht van de Ring niet langer weerstaan en eist hem voor zichzelf op.
3. Slechts door ingrijpen van Gollem wordt de Ring uiteindelijk vernietigd; Gollem valt Frodo woest aan en bijt de ringvinger (linkerwijsvinger) van diens hand.

In zijn vreugdedans om de Ring valt hij vervolgens in de Doemspleten, waardoor de Ring vernietigd wordt. In de film komt dit doordat hij, tijdens een worsteling met Frodo, van de rand afvalt. Frodo en Sam worden ten slotte gered door de adelaars van, Nadat hij zijn queeste volbracht heeft keert Frodo terug naar de Gouw.

• Hij speelt slechts een beperkte rol in de strijd in de Gouw en de daaropvolgende wederopbouw.
• Wel fungeert hij korte tijd als plaatsvervangende Burgemeester.
• De fysieke, emotionele en psychische verwondingen die hij opgelopen heeft tijdens zijn queeste blijven hem echter achtervolgen.
• Op 22 september 1421 Gouwtelling verlaat Frodo voorgoed zijn geliefde Gouw, waarna hij de oversteekt om genezing en geestesrust te vinden.

Omdat hij, zoals hij tegen Sam zegt, geprobeerd heeft om de Gouw te sparen. ‘En hij is gespaard, maar niet voor mij. Het gaat vaak zo. als er dingen in gevaar zijn; iemand moet ze opgeven, verliezen, opdat anderen ze kunnen behouden.’ Tezamen met Gandalf, en Galadriel, de dragers van de drie Elfenringen en Bilbo vertrekt hij op 29 september vanuit de, naar het ‘verre groene land onder een snelle zonsopgang’.

Waarom ring bij Bout?

Ring (bevestigingsmiddel) Ringen met een en Ringen zijn verkrijgbaar in verschillende maten en soorten Een ring, sluitring of carrosseriering (in Vlaanderen ook bekend als rondel ) is een vlak voorwerp met een gat in het midden dat over een of past en dat onder een schroef, of wordt geplaatst. Een ring kan meerdere doelen dienen:

verspreiding van de drukkracht op de verbinding over een groter oppervlak, waardoor het te bevestigen voorwerp niet gaat vervormen, zoals de carrosseriering; afdichten van de verbinding om te voorkomen dat vocht naar binnen dringt langs de verbinding. Voorbeelden hiervan zijn:

de, gemaakt van kunststof of rubber de zekeringsring, gemaakt van een zacht metaal zoals of

bescherming van het te bevestigen voorwerp tegen beschadigingen tijdens het los- of vastdraaien van de verbinding. het voorkomen dat een moer of bout lostrilt. Hiervoor gebruikt men, Voorbeelden zijn:

de veerring de contactborgring de schotelveerring

Een ring is meestal gemaakt van, van of van, maar er bestaan ook sluitringen van en, Zie de categorie van voor mediabestanden over dit onderwerp. Overgenomen van “” : Ring (bevestigingsmiddel)

Waar komt ring vandaan?

Historische weetjes over dé ringen Dat een ring symbool staat voor oneindigheid en edelmetalen heel duurzaam zijn, wist je waarschijnlijk al. Maar weet jij waar het woord ‘diamant’ eigenlijk vandaan komt? Hier vind je de leukste historische feitjes over jullie trouwringen! 1. Het is niet helemaal duidelijk waar de trouwringtraditie vandaan komt.

• Maar er zijn aanwijzingen dat vrouwen in het oude Egypte van meer dan 4800 jaar geleden al ringen van gras droegen.
• Omdat gras niet zo lang meegaat, werden er al snel ringen van leer, been en ivoor gemaakt.
• Later kwamen daar (edel)metalen ringen bij.2.
• In de Romeinse tijd werden trouwringen uitgewisseld; Romeinse mannen claimden een vrouw door haar een ring te geven.

In 860 AD gebruikten christenen rijkelijk versierde trouwringen. De traditionele, gladde ringen werden pas in de dertiende eeuw populair.3. De trouwring wordt eigenlijk altijd aan de ringvinger gedragen. Dat komt omdat men vroeger (onterecht) geloofde dat er een ader rechtstreeks van die vinger naar je hart liep: de Vena Amoris.4.

Het woord ‘diamant’ komt uit het Grieks en betekent ‘onverslaanbaar’. Diamant is het hardste materiaal dat in de natuur voorkomt. Het is bijna onmogelijk om een diamant te beschadigen.5. Het gewicht van edelstenen wordt uitgedrukt in karaat (1 karaat = 0,2 gram). Het karaat heeft zijn oorsprong in een in de oudheid gebruikt standaardgewicht: dat van een zaadje van de johannesbroodboom.6,

Met 3106 karaat (621 gram) is de Cullinan de grootste ruwe diamant ooit gevonden. Diamantslijperij Asscher in Amsterdam haalde 105 geslepen diamanten uit de Cullinan. Hiervan is de Cullinan I, ook wel de Star of Africa genoemd, met 530,20 karaat de grootste.

Hoe heet de met hobbits bevriende tovenaar uit in de ban van de ring?

Gandalf
Tolkien -personage
Andere namen	Mithrandir ( Sindarijns : De Grijze Pelgrim), Olórin ( Quenya : Dromer), Gandalf de Grijze, Gandalf de Witte, De Witte Ruiter, Stormkraai, Incánus, Tharkûn, Gandalf Grijsmantel, de Grijze Zwerver, Grijsbaard
Titel	Istari
Geslacht	Man
Afkomst	Maia, Ainur
Familie
Vader	Ilúvatar

Gandalf ( Quenya : Olórin ) is een van de hoofdpersonen uit de boeken De Hobbit en In de ban van de ring van J.R.R. Tolkien, Hij is de istar die de jonge Hobbit Frodo Balings helpt bij diens taak: de Ene Ring van het kwaad te vernietigen om zo Midden-aarde te redden.

1. Gandalf staat ook bekend als Gandalf de Grijze ( Engels : Gandalf the Grey ), Mithrandir, de Grijze Zwerver ( Engels : The Gray Wanderer ) en vriend van alle Vrije Volkeren.
2. Gandalf is, samen met Merlijn, een van de archetypische tovenaars in de westerse fictie.
3. Zijn rol is die van de goedwillende, wijze man die de plannen van de kwade krachten in de wereld probeert te dwarsbomen.

Meestal wordt hij uitgebeeld als een oude man met een lange baard, een puntmuts en een staf. Gandalf is een bekwaam tovenaar, maar gebruikt zijn spreuken spaarzaam en probeert veelal met raad en beraadslagen de koers van de wereld te beïnvloeden. Voor velen is Gandalf “gewoon een tovenaar”, een bemoeizieke oude man, wiens voornaamste eigenschap zijn ongewone vaardigheid met vuurwerk is.

Wie heeft de ring gemaakt in Lord of the Rings?

Eregion en het smeden van de Ringen van Macht – Op het eind van de Eerste Aera werd Morgoth verslagen. De meeste Noldor keerden terug naar het Verre Westen en vestigden zich op Eressëa in het gezicht van Valinor, Ook vele Sindar volgden hen. Sauron, de luitenant van Morgoth, toonde berouw, maar wilde niet naar Valinor gaan om geoordeeld te worden door de Valar en verbergt zich.

• Aan het begin van de Tweede Aera waren er nog veel Noldor in Midden-Aarde.
• Velen vestigden zich in Lindon,
• Vele Sindar trokken naar het oosten en vestigden zich in de wouden, zoals in het Grote Groenewoud en in Lothlorien,
• Veel Dwergen verlaten hun steden in de Ered Luin en vestigen zich bij hun verwanten in Moria, dat sterk wordt uitgebreid.

In Moria wordt Mithril gevonden. De Noldor, die bekend stonden om hun grote kennis en smeedkunst, trekken, na de vondst van Mithril, naar het oosten en stichten in het jaar 750 van de Tweede Aera Eregion, vlak bij de westpoort van Moria. Zij werken nauw samen met de Dwergen.

Er ontstaat vriendschap tussen de smeden van de Elfen en Dwergen. Sauron lijkt nog steeds berouwvol, maar is verontrust door de opkomende macht van de Mensen van Numenor, Hij begint weer naar macht te streven. Hij vestigt zich in Mordor en begint met de bouw van de Barad-dûr, Sauron noemt zich Annatar, Heer der Gaven.

Hij wendt zich tot de Noldor en biedt hen aan samen te werken. De hoge koning van de Eldar, Gil-galad en Elrond weigeren. In Eregion vindt hij wel gehoor. “Waarom zou Midden-Aarde voor altijd verlaten en duister blijven, terwijl de elfen het even mooi zouden kunnen maken als Eressëa, nee zelfs als Valinor? En aangezien ge niet daarheen zijt teruggekeerd, zoals ge had kunnen doen, merk ik dat ge van Midden-Aarde houdt, net als ik.

1. Is het dan niet onze taak om samen te arbeiden voor haar verrijking en voor de verheffing van alle Elfengeslachten die hier onkundig ronddwalen tot de hoogte van de macht en kennis die zij hebben die voorbij de Zee wonen?”, zo sprak Annatar/Sauron.
2. Celebrimbor, de leider van de Elfen en de meestersmid, gaat akkoord.

De Noldor leerden veel van Annatar, want zijn kennis was groot. In die dagen overtroffen de smeden van Ost-in-Edhil alles wat zij eerder hadden gemaakt. En rond het jaar 1500 bereiken de Elf-smeden het toppunt van hun vaardigheid en beginnen met het smeden van de Ringen van Macht.

Maar Sauron leidde hun arbeid en hij was zich bewust van alles wat zij deden. De Ringen van Macht werden oorspronkelijk Elf-ringen genoemd. Door Mensen werden het toverringen genoemd. Elfen-ringen waren er in allerlei soorten. Zoals Gandalf uitlegt: “Sommige waren sterker dan andere. De minder sterke ringen waren slechts proefstukken voor het ambacht tot volle ontwikkeling was gekomen, en voor de Elf-smeden waren het niet meer dan bagatellen – maar toch, naar mijn mening, gevaarlijk voor stervelingen.

Maar de grote ringen, de Ringen van Macht, waren levensgevaarlijk.” Rond het jaar 1590 worden de drie Elf-ringen gesmeed. Tien jaar later smeedt Sauron de Ene Ring, Op dat moment doorziet Celebrimbor de plannen van Sauron en verbergt de drie Elfen-ringen.

De Elf-ringen waren gevaarlijk voor stervelingen, maar ze waren zeker niet slecht of kwaadaardig van zichzelf. Voor de Elfen hadden zij een ander doel. Dat veranderde toen Sauron, in het bezit van de kennis van de vervaardiging van de Ringen van Macht, de Ene Ring maakte. Alle Ringen kwamen hierdoor onder de invloed van de ene Ring en werden gecorrumpeerd.

Nadat Sauron de Ene ring had gemaakt verborgen de Elfen de Drie Ringen. Maar toen op het eind van de Tweede Aera de Ring van Sauron hem werd afgenomen door Isildur konden de Elfen de Drie Ringen gedurende de Derde Aera gebruiken. Toen echter de Ene Ring werd gevonden kwamen ook de Drie Ringen opnieuw in gevaar: als Sauron de Ene Ring zou herkrijgen, dan zou alles wat met de Drie Ringen zou zijn bereikt aan hem geopenbaard worden.

• En ook zou hij de geesten van degenen die de Ringen droegen kunnen doorzien.
• Tegelijk: als de Ene Ring zou worden vernietigd zouden de Elfenringen ook hun macht verliezen.
• Toen Celebrimbor de Ringen verborg begon Sauron de oorlog.
• Eregion werd in 1697 onder de voet gelopen.
• De Noldor werden gedood of moesten vluchten.

Sauron maakte de Ringen die de Elfen hadden gemaakt buit, met uitzondering van de Drie Ringen van de Elfenvorsten. Van de Ringen van macht die hij had buit gemaakt schonk hij er zeven aan de Dwergenkoningen en Negen aan Koningen van Mensen. Zoals gezegd is het aantal Ringen van Macht die gemaakt werden door de Elfen-smeden onbekend.

Hoeveel bladzijden heeft in de ban van de ring?

De Ring der Ringen In de Ban van de Ring is een boekenreeks die bestaat uit drie delen. De serie is erg uitgebreid is bestaat uit meer dan 1200 paginas. Ze zijn geschreven door J.R.R. Tolkien, Je kunt het zien als een vervolg op het boek De hobbit, dat oorspronkelijk voor kinderen was geschreven.

De reisgenoten De twee torens De terugkeer van de koning

De boeken zijn ook verfilmd en zijn bekend onder de Engelse titel: The Lord of the Rings, : http://fantasyboeken.com/lijst/fantasy-boeken-voor-lotr-fans/

Wat is het verschil tussen de Hobbit en de Lord of the Rings?

11 dec 2014 om 07:00 Update: 9 jaar geleden Regisseur Peter Jackson vond het makkelijker om de The Hobbit -trilogie te maken dan de Lord of the Rings -trilogie. Dat zegt de regisseur in Londen in gesprek met NU.nl. Met name de vechtscènes waren makkelijker te maken.

De computers zijn nu veel geavanceerder dan tien jaar geleden. Bij Lord of the Rings moest ik mensen instructies geven over hoe ze dood moesten neervallen”, zegt Jackson. “Maar nu kan ik het gewoon met de computer doen. Dat maakt het allemaal zoveel makkelijker.” Ian McKellen, die de rol van Gandalf in de film speelt, is het daarmee eens.

“Het grootste verschil tussen de twee trilogieën is dat The Hobbit echt professioneel opgenomen is. The Lord of the Rings was gewoon in een oude verffabriek opgenomen, The Hobbit juist in een professionele studio waar ook King Kong gemaakt is. Er is veel gegroeid.”

Hoe moet je de Lord of the Rings boeken lezen?

‘The Lord of the Rings’-boeken op volgorde van publicatiejaar

Volgorde	Titel (Engels)	Titel (Nederlands)
1	The Hobbit	De Hobbit
2	The Fellowship of the Ring	De Reisgenoten
3	The Two Towers	De Twee Torens
4	The Return of the King	De Terugkeer van de Koning

Wat is het 360e deel van een cirkel?

booggraad – de booggraad zelfst.naamw. (m.) Verbuigingen: booggraden 360e deel van een cirkelomtrek Bron: WikiWoordenboek.3 definities op Encyclo Een booggraad of kortweg ook graad is een niet-SI-meeteenheid voor hoeken. De SI-eenheid van `hoek` is de radiaal. Een booggraad is per, Gevonden op https://www.woorden.org/woord/booggraad

Hoe heten de bomen uit de Lord of the Rings?

Enten
Schepper	Yavanna
Taal	Oud-Ents, soms Westron
Gemmidelde Sterfleeftijd	Onsterfelijk
Uiterlijk	Heel groot, bebaard(alleen mannen).
Leefgebieden	Fangorn, Het Oude Woud,

Enten waren grote, pratende bomen die zichzelf kunnen verplaatsen met hun benen. Ze woonde voornamelijk in het woud van Fangorn, maar ook in de Gouw, Enten zijn een uitstervend ras, omdat er geen Entvrouwen van zijn. De Enten worden geleid door de Entmoet,

• Dit is een raad met een aantal wijze Ents, zoals Boombaard,
• Toen de Enten ontdektte dat Saruman voor zijn fabrieken een groot stuk van het woud van Fangorn had laten omhakken, kwamen ze meteen in aktie.
• De Laatste mars van de Enten werd dit genoemd.
• Ze vielen met een grote groep Ents Isengard, het fort van Saruman aan.

Er vielen enkele Enten maar ze hadden Saruman en Grima Slangtong gevangen.

Waar woont Sauron?

Sauron (Tolkien)

Sauron
Tolkien-personage
Geboortejaar	Voor de creatie van Arda (maiar)
Overlijdensjaar	25 maart III 3019
Woonplaats	Mordor, Dol Guldur

Waar zijn de hobbit huisjes?

Hobbiton – Hobbit in Nieuw-Zeeland Op het Noordereiland, vlakbij de plaats Matamata, vind je achter de groene heuvels de typische hobbit-huizen.

Hoe heet de wereld van Lord of the Rings?

Hoe heet de wereld van Lord of the Rings? – Kaart van Midden-aarde. Midden-aarde (Engels: Middle-earth ) is de naam van het continent op de fictieve wereld Arda, waar zich de meeste verhalen afspelen die door schrijver J.R.R. Tolkien werden bedacht. De geschiedenis van Midden-aarde is het onderwerp van veel van zijn boeken.